Vuurtje stoken

Daar is dan opeens dat moment, dat moment dat ik me besef een burn-out te hebben.
Hoe kan dat nou?? Ik, die altijd super stressbestendig is en altijd rustig blijft.
Bizar!

Dan ga je terug denken. Hoe heeft het zover kunnen komen?
Ik ga jullie niet vervelen met de details maar toen ik alles op een rijtje ging zetten werd het me duidelijk.
De afgelopen jaren waren één grote rollercoaster van allerlei grote gebeurtenissen, zowel positief als negatief. En als je daarnaast ook voor het eerst moeder wordt, met alle hormonsters die daarbij komen kijken en je ook nog eens een waslijst met karaktereigenschappen hebt die je gevoelig maken voor een burn-out is het eigenlijk niet zo bizar meer.

Na maanden rust (voor zover dat gaat met een stuiter dreumes) is het nu tijd om dat vuurtje weer aan te krijgen. Weer energie te kweken en vooral balans in mijn leven te krijgen.
Hoe krijg ik dat voor elkaar??
Aan mijn gezin valt niets te sleutelen. Krijg zowat gaatjes in mijn kiezen zo zoetsappig als dit klinkt maar het is toch echt zo; ik ben getrouwd met de liefde van mijn leven en samen hebben we de mooisteliefsteschattigsteengrappigste dochter die ik me had kunnen wensen.
Ik zou wel gek zijn als ik daaraan ga sleutelen.
En dan mijn carrière... kan ik dat eigenlijk wel een carrière noemen??
Ik heb nooit wilde ambities gehad.
Ik wou moeder worden. Punt.
Ik ging van de ene baan naar de andere.
En van al die banen was er één waar echt mijn passie lag. Theaterkostuums maken.
Heerlijk vind ik dat, om die prachtige materialen langzaam tot een kledingstuk te zien vormen.
En dan vooral de historische toneelstukken.
Maar theater, parttime werken en vast contract zijn 3 dingen die niet samen gaan.

Dan is er nog die andere droom.
Die droom om een eigen webwinkel te beginnen. En dan niet zo'n webwinkel 'voor erbij'.
Nee, eentje waarvan we kunnen leven.
Al jaren heb ik die droom, maar steeds zonder te weten wat ik dan wil verkopen.
Nu weet ik het wel.... 

Jullie kennen vast wel die quote van Ellen Johnson Sirleaf, de eerste vrouwelijke president van Afrika;

“If your dreams do not scare you, they are not big enough.”
 
Nou dat dus! Serieus! Ik schijt 7 kleuren!
In mijn hoofd krijgt mijn idee steeds meer vorm. Er is geen betere tijd om eraan te beginnen dan nu.
En toch ben ik bang.
Wat als het niet lukt? Wat als het maar half lukt? Wat als het lukt maar het toch niets voor mij is? Wat als het zo goed lukt dat ik het werk niet meer in mijn eentje aankan?
Altijd maar die 'wat als'....

Ik ga het gewoon doen!
Ik kijk nu al uit naar het moment -laten we zeggen, juni 2013- dat ik mijn blog terug lees, en ik trots kan zijn op mezelf. Omdat ik het maar mooi geflikt heb. En ik hartelijk kan lachen om die 7 kleurige poep...